DE ONTDEKKINGSREIS NAAR EEN FIJNERE RELATIE MET M’N LIJF.
Een vriendin van me zei ooit tegen me: “Niels, je bent een fantastische gast en behoorlijk zelfredzaam, en ook gewoon zwaar gehandicapt”. Bam. Bulls Eye. Ik voelde woede en verdriet opkomen, maar ik sloeg dicht. Ik wilde er tegenin gaan, maar ik kon het niet. Ik voelde mezelf klein en bang worden. De spanning gierde door m’n lijf. Met trillende stem, vol ongeloof en verbijstering, stamelde ik: “huh, wat bedoel je?”.
Ze lichtte haar uitspraak toe: “Ik heb het idee dat je me ervan probeert te overtuigen dat je niet gehandicapt bent. Je bent continu bezig om jezelf van je beste kant te laten zien, en keihard te bewijzen hoe zelfstandig je bent en hoeveel je wél kunt. Ik ben blij voor je dat je zoveel kunt. Maar voor mij voelt het alsof je aan het overcompenseren bent voor je zieke lichaam. Dat je mij maar niet wil laten zien hoeveel energie dingen je kosten, en situaties te vermijden waarin ik mogelijk zou kunnen zien dat je iets niet kunt en je mij om hulp moet vragen. Dat doet me verdriet om te zien. Je bent een fantastische kerel, een prachtige, lieve en fijne man met een goud hart en een mooie persoonlijkheid. En je bent ook gehandicapt, lichamelijk beperkt. Die twee dingen kunnen wat mij betreft prima naast elkaar bestaan. Volgens mij verlang je heel erg naar bevestiging vanuit mij dat je niet gehandicapt bent, maar de realiteit is gewoon anders.
de zoektocht begon
Ik wilde reageren, maar ik kon het niet. Ik stond met m’n bek vol tanden. Iets in me voelde dat ze gelijk had. Maar dat toegeven.. Het lukte me niet. Ik barstte in tranen uit.
Het was het begin van een intense zoektocht naar hoe ik mijn lijf en ziekte meer kon omarmen. Ik dacht dat ik m’n situatie inmiddels wel geaccepteerd had, maar kennelijk dus niet. Rationeel wist ik wel dat ik chronisch ziek was. Maar gevoelsmatig lag dat toch even anders.. Deed ik me onbewust inderdaad beter voor dan ik was, uit angst voor afwijzing. En hoe meer ik m’n best deed om niet gezien te worden als chronisch ziek/lichamelijk beperkt/gehandicapt, hoe verder ik van mezelf verwijderd raakte.
Eén ding was mij pijnlijk duidelijk geworden: ik worstelde onwijs met (de relatie met) mijn lichaam. Op veel gebieden ben ik behoorlijk zelfverzekerd, maar dit kon ik niet langer ontkennen. De gevoelens die nu aangeraakt waren zaten heel diep verborgen. Ik stelde mezelf ook de vraag: “wie ben ik écht?” Ik vond het lastig, en voelde me alleen en onbegrepen. Maar ja, waar kon ik terecht?
Binnen de GGZ voelde ik me niet thuis. Ik was niet gek, had geen probleem of psychische klachten, en al helemaal geen behoefte aan een extra label of diagnose. Ik wilde niet weer in een hokje geplaatst worden.
Ik zocht verder en kwam uit bij “de wereld van persoonlijke ontwikkeling”. Er ging letterlijk een wereld voor me open. Ik volgde talloze workshops, lezingen, cursussen, trainingen en retreats. Hierdoor heb ik een enorme groei en transformatie doorgemaakt.
Eén ding was mij pijnlijk duidelijk geworden:
ik worstelde onwijs met (de relatie met) mijn lichaam.
Ik leerde voelen, maakte een ontdekkingsreis door mijn binnenwereld. Ik kwam steeds meer in contact met m’n lijf, leerde z’n taal, en ontdekte hoe wijs m’n lichaam eigenlijk is. En ook hoe belangrijk en waardevol het voor mij is om naar die wijsheid te luisteren.
Ik kwam in contact met m’n inner warrior en ontdekte hoeveel power en levenslust ik in me heb. Hoe groots ik ben en hoeveel kracht er in mij schuilt, ondanks m’n broze botten en kleine postuur. Jarenlang voelde ik me gevangen in m’n lijf. Ik stoeide ermee en was er onwijs onzeker over, maar als geboren strijder en optimist gaf ik dat nooit toe. Niet aan anderen, maar ook niet aan mezelf. Ik was bang dat ik het leven dat ik had zou kwijtraken, en dat ik zou verzuipen in m’n eigen tranen. Ik had ook nooit geleerd hoe ik als man op een gezonde wijze met verdriet en andere lastige emoties kon omgaan.
Tijdens een traject bij een energetisch therapeut ontdekte ik dat ik de emoties die ik altijd onderdrukte, (onbewust) had opgeslagen in m’n lijf. Ik leerde er contact mee maken, het doorvoelen, en het zo steeds meer loslaten. Een enorme bevrijding, die onder andere resulteerde in veel minder fysieke pijnklachten en emotionele verlichting.
Ik vond het confronterend om te beseffen dat ik m’n lijf eigenlijk al m’n hele leven had verwaarloosd. De avontuurlijke levensgenieter in mij was enorm gedreven om het maximale uit het leven te halen, met als gevolg dat ik regelmatig over de grenzen van m’n eigen lichaam heen ging. Ik liet me niet zomaar tegenhouden, ook niet door m’n eigen lijf. Ik was eigenwijs, en hardleers. Als ik weer eens te veel had gedaan, trok m’n lijf aan de rem en moest ik achteraf vaak op de blaren zitten. Maar de volgende keer deed ik weer precies hetzelfde.
Ik was regelmatig teleurgesteld, gefrustreerd en boos op m’n lijf. Ik vond het oneerlijk dat ik niet kon doen wat al m’n leeftijdsgenoten wel deden en voor hen vanzelfsprekend was. Ik had ook het gevoel door m’n lijf gestraft te worden, als ik leuke dingen deed. Ik vond vaak dat het me in de steek liet. Plots kwam ik tot het pijnlijke besef dat het andersom was. Dat ik mijn lijf al jarenlang in de steek liet en continu over z’n grenzen ging. Tijdens een mooi ritueel/ceremonie vroeg ik m’n lijf om vergeving. Ik wilde dolgraag de vertrouwensband met m’n lichaam herstellen en besloot dat ik beter voor m’n lijf ging zorgen. Niet zo zeer verzorgings-technisch met crème etc., maar door rekening te houden met z’n behoeftes en grenzen. Ik ging m’n lijf beschouwen als m’n bondgenoot, m’n dierbaarste vriend, en ging het ook zo behandelen.
Ik ging aan de slag met het herstellen van de relatie. Ik nam deel aan prachtige workshops, rituelen, ceremonies en meditaties. Ik heb m’n lijf geëerd en gevierd, onder andere door het te laten bodypainten tijdens een body-love-ritual.
Kan ik dan nu zeggen dat ik m’n lijf volledig heb geaccepteerd? Nee, dat niet. In mijn ogen is dat ook onmogelijk. Accepteren zie ik als een levenslang proces. Ik ben ervan overtuigd dat er altijd weer nieuwe uitdagingen op m’n pad zullen komen. Wel kan ik zeggen dat ik nu midden in het leven sta, volop geniet en veel gelukkiger ben met mezelf en m’n lijf. De haat-liefde verhouding die ik met m’n lijf had, is veel meer gekanteld naar ‘liefde’.
Ik leer nog elke dag bij, maar heb ook al een hele bijzondere reis afgelegd, vol met prachtige, verrijkende ervaringen en waardevolle inzichten en ontdekkingen. Voelt als een enorme rijkdom! Ik was het lang kwijt, maar kijk inmiddels weer met vertrouwen naar de toekomst en alle uitdagingen die nog op m’n pad zullen komen!
